,, Złamałem obietnicę... Jednak nie zawsze będę przy tobie, chociaż jest to jedyna rzecz, której pragnę... ''

Czując tańczące wokół mnie promienie słońca obudziłam się. Moje oczy jednak nadal były zamknięte. Słyszałam kroki i czułam chłodny wiatr poranka. Na pewno nie znajdowałam się w łóżku, choć na niewygodę nie można było się skarżyć. Ciekawa gdzie jestem otworzyłam oczy. Pierwsze co zobaczyłam to uśmiech Andersa. Potem usłyszałam głos tej dziewczyny z lotniska. Chyba Darii jak dobrze pamiętam. Gdy odwróciłam głowę nareszcie zrozumiałam co tu się dzieję. Znajdowaliśmy się  na ścieżce która prowadziła z przystanku prosto do hotelu w Vikersund. Uświadomiłam sobie także że musiałam zasnąć w drodze tutaj bo przez ten, może nie aż tak długi kawałek drogi, byłam niesiona przez Fannemela. W jego ramionach było naprawdę wygodnie, a ciepło skoczka chroniło mnie przed mrozem. Pewnie powinnam poprosić żeby mnie już puścił ale przecież te parę metrów nie zrobi mu wielkiej różnicy. Chciałam jeszcze przez chwilę poczuć jego bliskość.

Gdy dotarliśmy do hotelu chcieliśmy się zameldować. Daria niespodziewanie zaczęła się cofać w stronę wyjścia.

- Hej co się stało dlaczego wychodzisz?

- Przecież nie jestem tutaj potrzebna. Miałam cię tylko zaprowadzić do Vikersund i tyle a poza tym jak widzę nie potrzebujesz już mojej pomocy. – Odpowiedziała wskazując głową na Andersa.

- Co ty gadasz? Myślisz że on będzie na każde moje zawołanie? Fannemel musi trenować więc ktoś będzie musiał oprowadzać mnie po mieście. A po za tym co ja będę sama robić w pokoju? Hmm… no nie daj się prosić tylko zostań.

- Ostatecznie na parę dni mogę się zgodzić i tak mój dom zajęli rodzice więc… trochę spokoju się przyda. – Ucieszyłam się. Może nie jest to moja koleżanka ale przecież co ona może zrobić? Wiem nie ocenia się ludzi po pozorach ale była to jedyna osoba która mogła pomóc mi jakoś odnaleźć się w nowym kraju. Postanowiłam zaufać mojemu instynktowi.

Parę dni spędziłam w Norwegii. Bardzo mi się podobało. Byłam już na treningach i na skoczni Vikersundbakken. Przyznaję było zimniej niż w Polsce więc za dużo do roboty nie miałam ale przy tych skoczkach nie można było się nudzić. 

W piątek na początek miłego dnia wybrałyśmy się z Fannemelem na siłownie. Gdy on się rozgrzewał my poszłyśmy do barku na parterze budynku. Usiadłyśmy na wysokich krzesłach i zamówiłyśmy picie. Po chwili barman przyniósł nasze soki. Podając napój Darii wypuścił szklankę z rąk. Ta roztrzaskała się na kilka kawałków które zraniły dziewczynę w rękę. Rany zaczęły krwawić. Pierwsze co wpadło mi do głowy to  pobiec na siłownię. Przecież muszę mieć jakieś bandaże! Razem z Darią ruszyłyśmy na górę. Wbiegając na salę zderzyłyśmy się z jakimś chłopakiem. Przypomniałam sobie jak Fannemel na lotnisku zwracał się do niego… a raczej krzyczał: Forfang ty idioto…! 

To był on! Powiedziałam do niego mając nadzieję że nam pomoże:

- Cześć! Forfang tak? Czy mógłbyś nam pomóc i przynieść jakieś bandaże?

- Łołołoło… spokojnie! Co ty taka napalona? Po pierwsze skąd ty mnie znasz? A po drugie co ci się stało w rękę?! – Odpowiedział wyraźnie zmieszany. Jego postawa nie spodobała się Darii która patrzyła na niego z lekkim poirytowaniem.

- Kurwa koleś nie widzisz że ja tu krwawię?! To jest teraz nieistotne skąd cię zna, rusz dupę i przynieś tę apteczkę! – Moja nowa znajoma najwyraźniej nienawidziła czekać. Zaczęła krzyczeć co wywołało reakcję paniki u młodego Norwega. Zaczął się cofać po czym  pobiegł do drugiego pomieszczenia. Po paru sekundach wrócił ze skrzynką medyczną. Usiadłyśmy na krzesłach a skoczek uklęknął przed Darią. Ta niechętnie podała mu swoją rękę. Forfang dokładnie oczyścił wszystkie rany i starannie zabandażował zranione miejsce. W czasie pomocy medycznej Norwega dziewczyna nie zapomniała o tym by skrytykować jego starania. Co chwilę krzyczała: Robisz to źle!, Nie tak!, Ale z ciebie niezdarny pawian!

Chyba wyzwiska Darii trochę go wkurzyły ponieważ zwrócił się do niej grzecznym lecz stanowczym sarkazmem:

- A ty co studiujesz medycynę czy twoja stara to pielęgniarka hę? – Najwyraźniej dziewczynie nie spodobała się ta obelga ponieważ kopnęła go w czułe miejsce.

- Hej przestańcie zachowujecie się jak dzieci! – Próbowałam ich uspokoić za co i mnie się dostało.

- A ty się nie wtrącaj! – Powiedzieli to jednocześnie przez co przypomniało mi się stare polskie przysłowie: ,, Kto się czubi ten się lubi ‘’. Hmm… ciekawe!

Gdy ręka Norweżki została opatrzona, podziękowałam Fofangowi za nas obie. Ten nie zwracając na mnie uwagi obrócił się na pięcie i wrócił na siłownie. Po niecałej godzinie trening się skończył. Wszyscy skoczkowie biegiem ruszyli do hotelu ponieważ miał zacząć się konkurs w Sapporo a tego nie mogli przegapić. Gdy byliśmy na miejscu wszyscy zebrali się w pokoju Fannemela i Hilde. Ten drugi bardzo sprytnie przemycił dwie paczki chrupek i flaszkę czegoś co na pierwszy rzut oka przypominało wódkę ale pewności nie miałam. 

W naszym hotelowym pokoju było nudno. Leżałyśmy na łóżkach z telefonami w rękach i przeglądałyśmy Instagram bądź Facebooka. Nagle do pokoju wpadł Hilde który zaprosił nas do wspólnej ,, zabawy ‘’ przy konkursie w Japonii. Nie wiedziałam co u Toma oznacza ,, zabawa " ale jednak namówiona przez Darię poszłam za Norwegiem do ich pokoju. Gdy drzwi się otworzyły zobaczyłam totalny burdel. Fannemel z Forfangiem rzucali się chrupkami a Tom polewał każdemu trochę procentów. Wtedy moją obecność zauważył Anders przez co przegrał walkę na cheetosy. Wskazał ręką, najwyraźniej, zajęte dla mnie miejsce na podłodze. Na ogół nie było ono na panelach a raczej na miękkiej zielonej poduszce. Daria musiała zadowolić się bardzo niskim drewnianym krzesłem do którego przyczepiona była karteczka z napisem: ,, Specjalne krzesło Fannisa ‘’. Zauważywszy napis zaczęłam się śmiać co najwyraźniej spodobało się Hilde ponieważ poparł mnie i także zaczął chichotać.

Rozpoczął się konkurs. Skoczkowie komentowali występy po Norwesku przez co nie byłam w stanie zrozumieć co mówią. Było Mi niezręcznie szczególnie gdy wszyscy śmiali się z żartu Toma a ja nie wiedziałam co powiedział. Trzeba podszkolić się w Norweskim.

Konkurs przebiegał szybko. Nie było dużego wiatru a na prowadzeniu był Klemens Murańka. Wtedy na belce usiadł Piotr Żyła. Zaczęłam krzyczeć coś po Polsku a moi towarzysze patrzyli na mnie ze zdziwieniem. Oni mogą po Norwesku to czemu ja nie mogę po Polsku? Piotrek skoczył bardzo daleko przez co wyprzedził Klimka.

Był to już drugi konkurs ponieważ ten pierwszy odbywał się w nocy przez co niestety go przegapiłam. Na ( nie ) szczęście Norwegowie obudzili wszystkich chodząc po korytarzach z transparentem, na którym wyraźnie było napisane że zwycięzcą pierwszego konkursu w Sapporo był Rune Velta.

Po pierwszej serii prowadzi Andreas Wellinger. Niemiec pomachał go kamery przez co z przyzwyczajenia odmachałam do telewizora. Forfang zaczął się śmiać za co dostał ode mnie zakręconym cheetosem.

Druga seria była dość niespokojna. Wiatr zmieniał się co chwilę a jury wciąż podnosiło belkę. Pechowcem konkursu został Gregor Schlierenzauer który tuż po pięknym telemarku stracił równowagę przez co niegroźnie upadł. Hilde nie oszczędził biednego Austriaka i narysował ( jeśli tak te bazgroły można nazwać ), karykaturę Gregora robiącego szpagat na buli razem z Kuttinem. Swój obrazek przywiesił nad łóżkiem mówiąc że od dziś tu będzie jego wystawa portretów Pechowców Tygodnia!

Przez wygłupy Norwega straciłam skok Kamila. Polak uplasował się na 3 miejscu. Podium zapewnić mógł mu jedynie cud ponieważ został tylko Wellinger który nad drugim Kraftem miał 13 pkt przewagi. Uciszyłam chórek Fannemela i Forfanga bo na belce zasiadł ostatni zawodnik – Andreas. Zacisnęłam kciuki a Tom wskazał palcem podłogę. Jego skok był naprawdę daleki. Ale gdy już miał lądować stracił panowanie nad nartami i spadł na ziemię przez co został mocno poturbowany.

W pokoju nastała cisza. Wszyscy z niedowierzaniem wpatrywali się w ekran telewizora. Zacisnęłam powieki starając się nie wypuścić łez. Skoczek nie mógł wstać co wskazywało na coś poważnego. Koniec konkursu. Pierwsze co zrobiłam to namówiłam Toma aby zadzwonił do Stockla. Musiałam dowiedzieć się co dalej z Wellingerem. 

Hilde co chwilę przytakiwał a ton jego głosu brzmiał bardzo poważnie. Gdy tylko się rozłączył podeszłam do niego i zaczęłam szarpać za koszulkę.

- Tom powiedz co się dzieje! Szybko Hilde proszę!

- Już tylko mnie puść. Wellinger został przewieziony do szpitala na obserwacje. Jest mocno poturbowany i na chwilę stracił przytomność. Mocno uderzył głową o zeskok ale już się obudził. Mamy być dobrej myśli. A i kazał przekazać że będzie cię informował o wszystkim. – ulżyło mi. Mam nadzieję że to nic poważnego.

Nie miałam ochoty dłużej z nimi siedzieć więc poprosiłam Darię aby poszła ze mną do pokoju. Obie w ciszy siedziałyśmy na moim łóżku. Ja byłam myślami gdzieś bardzo daleko.

Wtedy usłyszałyśmy dźwięk mojego telefonu. Daria podając mi komórkę popatrzyła na wyświetlacz. Zasłoniła usta ręką. Wzięłam od niej telefon i spojrzałam na ekran. – Wellinger!

- Wiem nic nie mów. – Usłyszałam jego głos. Kamień spadł mi z serca. – To musiało wyglądać masakrycznie. Ale na szczęście nic mi nie jest. Troszkę głowa boli ale najgorsze jest to że ciągle ktoś przychodzi i coś gada a ja nic nie rozumiem! Do tego ta ryżowa papka. Zabierzcie mnie stąd! – Uśmiechnęłam się. Może i uderzył się w głowę ale poczucie humoru mu zostało.

- To dobrze. I masz rację to wyglądało masakrycznie. U nas wszyscy w pokoju zamarli ze strachu!

- A jednak! – W tym momencie wyobraziłam sobie ten figlarny uśmieszek.

- Ale o co ci chodzi z tym ,, a jednak ‘’ ?

- A jednak się o mnie martwiłaś!

- Nie wcale się nie martwiłam. – I tak przegadywaliśmy się jeszcze przez parę minut. W końcu jednak powiedział mi to co chciał powiedzieć na początku rozmowy.

- Słuchaj, bo był tutaj mój trener i powiedział że przewożą mnie do Vikersund na badania.

- Do Vikersund? Dlaczego tutaj?

- Sam nie mam pojęcia nikt mi nie chce wyjaśnić. W sumie dobrze że nie zostaje w Japonii ale dlaczego do Norwegii? Hmm… oto jest pytanie! Nie ważne. Po prostu mam malutką prośbę. Jak przyjadę to… eh… - znów zaczął się jąkać jak wtedy gdy pierwszy raz zapraszał mnie na spacer. - 

… no czy mogłabyś przyjść tam… do mnie?

- Co za głupie pytanie! Jasne że przyjdę. Nawet nie musiałeś prosić sama bym przyszła. A kiedy przyjedziesz do Vikersund?

- Za 2 dni. Ok, muszę kończyć do zobaczenia. Dobranoc królewno!

- Dobranoc. – Tak ja i królewna haha. Podobieństwa nie widzę ale muszę przyznać że to było słodkie. Obie w końcu położyłyśmy się spać. Jak dobrze że zadzwonił. – Dobranoc królewno!

Za dwa dni:

Z niecierpliwością wyczekiwałam telefonu od Andreasa. Co chwilę spoglądałam na komórkę. 

Nic, nic, nic… tak ! Wreszcie zadzwonił a ja pobiegłam do szpitala.

Fannemel:

Szukałem Klary cały ranek. Nigdzie jej nie było a Daria nie chciała nic powiedzieć. Zaczynało mnie to irytować. Postanowiłem jeszcze raz zapukać do jej pokoju.

- Tłuczesz się na marne! – Zza rogu wyszedł Hilde. Jak zawsze ,, uśmiechnięty ‘’. – Nie ma jej. Odkąd Wellinger przyjechał tu z Sapporo Klara nie odstępuje go na krok. Cały czas siedzi tam przy nim i przynosi mu owoce, soki i co tylko chce. Też tak bym chciał…

- Ale obiecała że dziś pójdziemy do kina. A po za tym po co miałaby siedzieć z nim w szpitalu?

- No wiesz może Andi jej się podoba. W końcu oni sami w pomieszczeniu, gdzie nikt im nie przeszkadza… - Nie wytrzymałem. Wybiegłem z hotelu i ruszyłem w stronę szpitala. Nie uwierzyłem Tomowi ale chciałem zobaczyć to na własne oczy.

Wszedłem do szpitala. Jakaś baba w fartuchu poprowadziła mnie do Sali gdzie leżał Andreas. Odsunąłem roletę i spojrzałem przez szybę. Była tam. Siedziała obok szpitalnego łóżka na którym leżał Welli. Trzymał ją za rękę. Śmiali się i rozmawiali. Gdy Klara zauważyła mnie chciała wstać ale on zatrzymał ją i machnął ręką. Coś powiedział po czym ona znów usiadła i tylko pomachała w moją stronę. Zrezygnowany odszedłem.

Przez kolejne dni trenowałem by zapomnieć o całym zdarzeniu. Bez skutku. Skoki nie wychodziły mi tak jakbym sobie tego życzył. Odkąd tu przyjechała zawsze stała w sektorze naprzeciw i kibicowała mi. Uśmiechała się i czasem machała flagą Norwegii w moją stronę. Teraz jej nie było. Znów spędzała czas w szpitali z tym frajerem. W ogóle nie mogłem się skupić. Chodziłem wkurzony co zauważył trener za co mi się dostało. Ostrzegał nawet że jeśli nie będę się skupiał to nie wystartuje w Niedzielę. Starałem się ale nie potrafiłem wyrzucić z pamięci tego obrazu. Dla rozluźnienia postanowiłem zagrać w ping – ponga z Forfangiem. 

Wtedy na siłownie weszła Klara. Zaczęła rozmawiać z  Alexem. W pomieszczeniu było jak w burdelu. Czasem nie słyszałem własnych myśli. Na moje szczęście stanęli niedaleko nas. Specjalne opóźniałem serw żeby posłuchać o czym rozmawiają. Usłyszałem tylko parę zdań ale zrozumiałem o co chodziło.

- Ja nie będę obecna na konkursach w Vikersund…

- … Aha czyli z Andreasem nie jest najlepiej…

- … Mam nadzieję że wygracie…

- … Bez ciebie nie wiem czy da sobie radę. Na treningach…

- … Muszę iść do Wellingera, mam nadzieję że nie czekał długo. Bardzo mi zależy aby… - Tyle wystarczyło abym wściekł się i wyszedł na dwór. Po drodze potrąciłem Stjernena, przewróciłem krzesło i rozbiłem lustro. Musiałem się przejść i ochłonąć.

Klara:

Wieczorem siedziałam w hotelowym pokoju i słuchałam muzyki. Co chwilę przychodziły mi SMS-y od Wellingera, na które odpisywałam błyskawicznie. Nagle usłyszałam hałas. 

Aha Norwegowie! I co ja się dziwię?!

,, Otworzono ‘’ ( w tym wypadku prawie wyrwano ) drzwi. Przed moimi oczami ukazała się grupka Norwegów w tym Stjernen wpychający Fannemela na siłę do mojego pokoju. 

No tego mi jeszcze brakowało!

- No to teraz się pogodzicie! Nie mam zamiaru stracić kolejnego lustra, krzesła, okna i… nieważne. Bawcie się dobrze! – Głupi Stjernen. Najpierw coś nawrzeszczał a teraz zatrzasnął drzwi. Ostatnie na co miałam ochotę to długa rozmowa z Fannemelem. Niestety byłam na niego skazana.

Fannis uderzył głową o drzwi. I odwrócił się w moją stronę. Widać także nie był zadowolony z tej sytuacji.

- Słuchaj, niestety narodowości się nie wybiera. Tak samo ty przyjeżdżając tu zostałaś skazana na tych idiotów, więc proszę nie miej do mnie pretensji o to że muszę siedzieć tu z tobą. – Był zły. Z jego głosu można było wyczytać że naprawdę wolałby zostać zepchnięty ze skały do wody niż być tu ze mną.

- O co ci chodzi? Cały czas chodzisz taki wściekły.

- Tak? Ciekawe skąd to wiesz skoro całe dnie siedzisz w szpitalu z tym frajerem?! – Wkurzył się a jego słowa zabolały. Z jednej strony miał rację ale Wellinger nie był frajerem i potrzebował mojej pomocy.

- Dlaczego ci to tak przeszkadza? Andreas ma kontuzje i teraz potrzebuje mojego wsparcia! Ale ty najwyraźniej jesteś tak wpatrzony w siebie że tego nie zauważasz!

 - Bo, kuźwa zależy mi na tobie! -  Zamarłam. Nie myślałam że Fannemel chce spędzać ze mną więcej czasu.

Norweg położył się na drugim łóżku i po chwili zasnął. Ja nadal stałam na tym samym miejscu wpatrzona w jeden punkt. Musiałam to wszystko przemyśleć choć byłam zła na Fannisa. Nie myślałam że jest taki samolubny choć z drugiej strony, zależy mu na mnie...

Nie Klara, nie myśl o tym! Wellinger teraz jest ważniejszy! – Z tą myślą starałam się zasnąć. Ale co chwilę przewracałam się z boku na bok. Było mi niewygodnie. Wtedy przypomniałam sobie jak pierwszy raz obudziłam się obok Fannemela i to jak było mi ciepło gdy niósł mnie do hotelu…. Trochę niepewna wstałam i podeszłam do łóżka Norwega. Przez chwilę wahałam się ale ostatecznie położyłam się delikatnie obok niego. Zasnęłam…

Tego dnia było ponuro. Padał deszcz a termometr wskazywał, nawet jak na Norwegię, niską temperaturę. Siedziałam na ławce przy domkach i patrzyłam jak skoczkowie rozgrzewają się przed konkursem. Fannemel co chwilę spoglądał w moją stronę i uśmiechał się. Gdy odwracałam głowę widziałam Wellingera wpatrującego się w punkt znajdujący się daleko ponad górami. Byłam ciekawa na co patrzy. Chciałam dowiedzieć się o czym teraz myśli.

Wtedy Fannis zawołał bym do niego podeszła. Ja natomiast dość niespodziewanie i nie wiadomo dlaczego podbiegłam do Andreasa. On chwycił mnie za rękę i wskazał palcem punkt na który patrzył. Nie wiem czy ze mną było coś nie tak, ale ja tam nic interesującego nie widziałam. Odrobinę rozczarowana znów odwróciłam głowę. Tym razem w stronę gdzie ostatni raz widziałam Fannemela. Nie było go. Nie było tam nikogo. Co było bardzo dziwne!

Wtedy poczułam jak Welli obraca moją głowę w swoją stronę. Popatrzył na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami i po chwili zapytał:

- Zależy ci na mnie?

Oczywiście że mi zależy. Ale nie chciałam by zrozumiał to nie tak jak ja bym chciała. Milczałam. Za chwilę powtórzył pytanie:

- Zależy ci na mnie?

Znów milczałam. W mojej głowie starałam się wymyślić dobrą odpowiedź. Niestety w tamtej chwili po prostu zabrakło mi słów. Niemiec wziął moją twarz w swoje dłonie i zbliżył się bardziej. Spuściłam wzrok. Podejrzewałam co ma zamiar zrobić więc odruchowo odsunęłam się. Nie chciałam by poczuł się urażony czy coś ale po prostu czułam że to nieodpowiedni czas i co najważniejsze… nieodpowiednie osoba. 

Wellinger znów przybliżył swoją twarz do mojej. Tym razem już nie tak delikatnie jak przedtem i bardziej nachalnie. Odwróciłam się dając wyraźny sygnał STOP! Chciałam stamtąd iść ale mocno uwięził moją rękę. Żałowałam że wcześniej nie podeszłam do Norwega. Przy nim czułam się bezpiecznie. Chciałam by był tu teraz ze mną i choć raz się uśmiechnął. Dlaczego ja zawsze najpierw robię potem myślę?! Nagle usłyszałam:

- Zostaw ją!

Głos Fannemela brzmiał jak wybawienie. Pewniejsza siebie odepchnęłam Niemca i szybko wstałam. Przytuliłam Norwega a ten pogłaskał mnie po głowie choć wciąż pozostawał obojętny. Patrzył na Andreasa a Andreas na Fannisa. Zaczęli przegadywać się tak głośno że trudno było ich nie usłyszeć. Nie zdziwiłabym się gdyby zaraz pojawił się tutaj tłum wyjących skoczków.

- Bo co? Myślisz że będziecie razem? Najwyraźniej ktoś musiał dość mocno przywalić ci łopatą.

Zazwyczaj śmieszyły mnie żarty Andreasa ale to wcale nie było zabawne. Zdecydowana chciałam coś powiedzieć ale Norweg mnie uprzedził.

- Jeśli ty myślisz że zależy jej bardziej na tobie niż na mnie to najwyraźniej tobie ktoś przywalił łopatą.

Rozwścieczony Niemiec długo nie pozostawał dłużny i dość mocno odgryzł się Fannemelowi. Niestety uderzył w najczulszy punkt Andersa.

- Jeśli tak bardzo zależy jej na tobie to dlaczego całe dnie spędza ze mną w szpitalu i zapomina że istniejesz?!

Norweg nie wytrzymał. Ruszył w stronę Wellingera i uderzył go w twarz. Natomiast ten kopnął go w brzuch. Tak jak podejrzewałam wokół bijących się skoczków zebrał się tłum zawodników z różnych narodowości, którzy zachowywali się jak na walkach MMA. Wellinger śmiał się i coraz mocniej uderzał w zwijającego się z bólu Fannemela. Chciałam tam pobiec i ich rozdzielić ale nie wiadomo skąd za moimi plecami pojawił się Hilde, który złapał mnie za nadgarstek i zakrył usta drugą ręką. Widząc Fannisa ledwo trzymającego się na nogach próbowałam wyrwać się z pułapki Toma. Bezskutecznie. Nagle Fannemel upadł na ziemię. Był cały posiniaczony a jego twarz była czerwona od krwi. Z moich oczu znów polały się łzy. W końcu wyrwałam się z potrzasku Hilde i podbiegłam do leżącego Fannisa. Prosiłam go by nie zamykał oczu i krzyczałam w stronę skoczków by ktoś zadzwonił po pogotowie ale wszyscy stali jak wryci i nikt nawet nie zamierzał mnie słuchać. Nagle poczułam jak ręka Norwega, którą trzymałam. Robi się coraz letsza. Spojrzałam na twarz Andersa. Ten uniósł kąciki ust w lekkim uśmiechu i odezwał się cicho:

- Złamałem obietnicę... Jednak nie zawsze będę przy tobie, chociaż jest to jedyna rzecz, której pragnę.

Skoczek zamknął oczy a jego ręka opadła na ziemię. Nie wierzyłam w to co właśnie się wydarzyło. Zaczęłam płakać i krzyczeć wmawiając sobie że to nie prawda. Ciągle jednak miałam przed oczami zakrwawioną twarz Andersa. Nie, nie, nie… powtarzałam usilnie. NIE…!!! – Obudziłam się z krzykiem, a obok mnie leżał śpiący Fannemel... 

Cześć! Nareszcie kolejny rozdział! Przepraszam że tak długo czekaliście ale po prostu brakowało mi czasu i weny :(

Ale jest! Nie jestem z niego zadowolona. Niestety! Mam jednak nadzieję że was nie zawiodłam <3

Cóż koniec sezonu... czy tylko mi czegoś brakuje w weekendy? 

Kamil Stoch wygrał Mistrzostwo Polski ! :) A Severin Freund Kryształową Kulę. Liczyłam na Petera i według mnie bardziej zasługiwał na Kulę. Choć przyznaje 9 zwycięstw robi wrażenie ! :*

Tak więc nie pozostaje nam nic innego jak czekać na LGP i kolejny sezon :D

Jeszcze raz przepraszam za opuźnienie i życzę miłego czytanka <3 Buzioleee :3